| إلـى فـؤاد حـداد |
| إنت الإمام الكبير .. وأصلنا الجامع .. |
| وانت اللى نقبل نصلى وراك فى الجامع |
| بسيط يا مولاى ، والضحكة فى صدرك .. قوت |
| فقير يا مولاى .. ورازقنا حرير .. وياقوت |
| ونشيد عشان الأرض |
| ودعوة .. للى يموت |
| وخريطه لفلسطين |
| وكُُم .. للدامع |
| إنت الإمام الكبير .. وأصلنا الجامع .. |
| وانت اللى نقبل نصلى وراك فى الجامع |
| إن تمدحوا الشعر بامدح سيرة الشاعر |
| واشهد بإنه صبور .. العارف .. الطاهر |
| الصاحى سهران .. ونايم نومة الساهر |
| على حرف ورقه ، بنصل يمص دمه الحر |
| دقق فى " بيت " تلقى تحته ميت وريد بيشر |
| اتبع خطا الدم تلقى الجرح ولونه يسر |
| فؤاد ما قالشى ف يوم .. المر ماله مر |
| متبوع .. وليه تابعين .. عمره ما كان تابع |
| إنت الإمام الكبير .. وأصلنا الجامع .. |
| وانت اللى نقبل نصلى وراك فى الجامع |
| وحق من جاله يحبى النبع فى صحراه |
| والنهر غير عشانه لهجته .. ومجراه |
| وحق أحلا اللى قال : وطنى وشد الآه |
| وحق أحلا اللى حبوه رفقته وصُحَباه |
| من شد شرايينه ركبت ع العصب أوتار |
| من دمع عينه انسقت فى كفنا الوردة |
| وحق من أثبت إن السجن فيه أحرار |
| دول أربعين ضلع ولاَّ أربعين جلده |
| إللى طلع ع الجبل يقطف زهور النار |
| ويرشها ع العباد فى الحارة .. والشارع |
| إنت الإمام |
| الغنوة دى عن شعر فؤاد |
| وفؤاد ده اسمه فؤاد حداد |
| لازم مناوره ومداوره |
| مادام بتكتب عن ثوره |
| مش كل من يعرف يقرا ... قرا شعر فؤاد |
| تغرق تمد لها القشه |
| تولع .. تطفيها برشه |
| تسكر قلوبنا وتتعشى ... من شعر فؤاد |
| قاللى القوافى على كتافى |
| سواقى دايره على مافى |
| ما يبرد القدم الحافى ... غير شعر فؤاد |
| يصفها صفوف مرصوصة |
| لا زايده .. هه ولا منقوصه |
| واثقة لكين مش مجعوصة ... فى شعر فؤاد |
| كل المنازل .. مفتوحه |
| كل المسائل مشروحه |
| الدنيا – لمتها اللوحه ... فى شعر فؤاد |
| كان للخلايق إنسانهم |
| للفلاحين حد فيسانهم |
| غنوا الفقارى بلسانهم ... فى شعر فؤاد |
| شوف الكلام طالع نازل |
| كإنه مغزول فى مغازل |
| متربى فى أعلى منازل ... يا شعر فؤاد |
| تنزح .. وبيرك نضاحه |
| على قلب ما عرفش الراحه |
| ليه الحياه كده لماحه فى شعر فؤاد |
| والغنوه دى عن شعر فؤاد |
| وفؤاد ده اسمه فؤاد حداد |
| عمرى ما شفتش حبال الفجر لونها اسود |
| ولا دى قضبان وقاصده تقصقص الرؤيه |
| والحلم عود شق أسفلته وبيعيِّد |
| تسقيه بموال تقوم جامعة فى أغنية |
| ما تعدديش .. ياللى واقفه فى الخلا تعدِّد |
| الدنيا مش زى مانتى شايفه .. مش ديه |
| أحلا ما فى السجن قضبانه اللى بتحدّد |
| خطاوى فى الإنسانية .. وشكل .. وهويه |
| قُرْبت حيطان السجون .. من الهرم .. أفرد .. |
| قدمى .. ينام المقطَّم .. تحت رجليه |
| أنا باحمده واحمده .. وكل يوم حاحمِد |
| ربى اللى دل الضمير ع الاشتراكيه |
| فوق مادنه ريفى فقيره .. تقول بلا مسجد |
| أدِّنت صايم .. ولا لقمه .. ولا ميه |
| مع النبى قلت : كل الناس سواسيه |
| شعارات حماسيه لكن من عصبت موجوع |
| لو بطن واحده بتبكى من عطش أو جوع |
| ماكانش يطلع كلامى كلته مسجوع |
| عاش المربى .. وعاش السجع والساجع |
| وانت الإمام الكبير .. وأصلنا الجامع .. |
| وانت اللى نقبل نصلى وراك فى الجامع |
| الفرد ما يقدَّرُه غير حسن أفعاله |
| وكل فرد .. حيتجازى .. بأعماله |
| يوم ما ناديت فى العباد : خافوا زحام الحر |
| صحيتنا على طبلتك ولا صراخ أبو زر ؟ |
| وكنت واقف تشهِّد ع اللئيم ماله |
| وانصف ما فيهم ما تستعناش بأقواله |
| وكانك انت الميزان وكانه يوم الحشر |
| كل اللى أسعد وأبهج .. واللى آذى وضر |
| وكل سارق بهيمه .. ف حبلها منجر |
| وكل شاعر كَدَبْ .. مربوط فى مواله |
| أحلا ما فى النيل .. يبان للضفه مستسلم |
| وأقوى ما فى النيل عيونه .. لحظة استسلام |
| م الدوله والثوره .. ولاَّ من صحيح مسلم |
| إنت الشهيد .. اللى مات بيأسلم الإسلام |
| الخصم انت .. وإنت مت بتدافع |
| إنت الإمام |
| والغنوة دى لفؤاد فؤاد |
| وفؤاد ده اسمه فؤاد حداد |
| فؤاد وتر .. مات العازف |
| أخضر .. يضلل ع الناشف |
| طبله وكمنجه .. وشفايف ... لفؤاد فؤاد |
| ندى .. نداوة الفجرية |
| قمر .. ومولود ع الميه |
| ينفع يكون للأنبيا ... ده فؤاد فؤاد |
| السبع ينفخ من ديقه |
| عصب السواقى ف تزييقه |
| والشعر يتهجَّى طريقه ... لفؤاد فؤاد |
| ولما يخطر فى الوادى |
| وطنه يقول له : يا بلادى |
| ويدفع الشعب العادى ... لفؤاد فؤاد |
| وهوه متكى ف زنازينه |
| يضحك على اللى حاجزينه |
| مفتشينه وفارزينه ... لكن ده فؤاد |
| والغنوة دى لفؤاد فؤاد |
| وفؤاد ده اسمه فؤاد حداد |
| شباب بلادنا الصغير |
| إللى إذا عتمه .. نوّر |
| ومسك دوايتك وصور |
| خريطه .. بس بأصولها |
| وكلمه يعرف يقولها |
| وموته .. يفهم ينولها |
| والموته إنت تغازلها |
| بغنوه قلبك غازلها |
| من تانى يصحى فى غزلها |
| شهيد على يد شاعر |
| ده كاس وداير على الدنيا مالوش علامات |
| ولا حد دايم على الدنيا غير الباقى |
| كتير باحس الزمن خلصان .. وانا .. على مات |
| والنخل له طَرْح وِخْرِى ، وطرح سبَّاقى |
| يغوى الغراب إلا يسكن .. شجرة ع اللمات |
| ما يوقع إلا اللى هيه .. تقدر انه مات |
| والسبع لو مات فى أحضان الوطن باقى |
| ياللى فى حب الوطن والرحله عزيتنى |
| ويوم ما مت انت جيتنى وانت عزيتنى |
| وقلت لى : عزتها وهيه ما عازتنى |
| وفتها لندل .. عاز يكسر .. وعاز يتنى |
| أنا فُته اسمى سراج .. والخلق بيه عالمات |
| الجسم راحل لكين شوف .. الأثر باقى |
| دمى بيصبح عساكر |
| منصوره .. راجعه لبيوتها |
| حصد السنه .. لم يفوتها |
| ولا زيارة البنادر |
| اللى بيزرع بيزرع |
| واللى بيصنع بيصنع |
| واللى رجع للمحطه |
| وعاد .. لقطع التذاكر |
| واللى يكمل يذاكر |
| الشمس تطرح سناكى |
| والدم بيصيح يكاكى |
| بلبل .. لبس بدله كاكى |
| والأمهات اللى طلعت |
| شافت ولادها وسمعت |
| زغاريدها عافرت وطلعت |
| ودبكه لاجل اللى جالها |
| وادى دية رجالها |
| بالكام قصيدة اللى قالها |
| قال له التاريخ المذاكر |
| فكرتنى .. ياللى فاكر |
| الدم هوه علمها |
| والدم هوه ألمها |
| والدم هوه حروبها |
| والدم هوه سلامها |
| وازاى تصدق كلامها |
| ان هيه نسيت بطلها |
| جاعت .. وأكلت عيالها |
| أو قدمتهم بطوعها |
| يا كلهم اللى أكلها |
| اللى ابتسم والمناجل |
| دايره تحش السنابل |
| بالفرض والسنه |
| والجبر .. والواجب |
| كل القصايد بتتبع فى الأدان صوتك |
| لا يغير الأمر .. لا غيابك ولا موتك |
| من ألف عام جايه |
| من ألف عام راحت |
| شجر بينفض ورق |
| وجاروف كبير فاحت |
| لكل حلم انطفا |
| ولكل قلب غياب |
| ولكل اسم اختفى |
| ولكل صدق عقاب |
| ولكل موت احتفى |
| ولكل موت أسباب |
| من ألف عام جايه |
| لألف عام راحت |
| شجر بينفض ورق |
| وجاروف كبير فاحت |
| وحلم ما نطفاش |
| وقلب عجيب ما غابش |
| واسم ما اختفاش |
| مكتوب فى عين الشمس |
| والموت ما يخصناش |
| فؤاد حداد ما ماتش |
| هل عندكم مانع ؟ |
| وانت الإمام الكبير .. وأصلنا الجامع .. |
| وانت اللى نقبل نصلى وراك فى الجامع |
| بسيط يا مولاى ، والضحكة فى صدرك .. قوت |
| فقير يا مولاى .. ورازقنا حرير .. وياقوت |
| ونشيد عشان الارض |
| ودعوة .. للى يموت |
| وخريطه لفلسطين |
| وكُمّ .. للدامع |
موضوع: عبدالرحمن الأبنودي >> الإمام 
الأربعاء ديسمبر 10, 2014 8:45 am
